I was browsing through my MSN folders to check what mails I have to trash or keep and I couldn't believe that I have tons of unread mails pa coz I'm soooo pre-occupied siguro that when I receive what I think is just spam, I move it to another folder na lang so I can read it if I have the time na.
I have chosen some which I think made sense or made me utter the five-letter word (Awwww....) that I can share with you guys. =)
This one came from my friend Gwayzie and I don't know where she got this but this shows a simple take or realization about love and how you should deal with it. I received this June 16, 2005. Tagal na!!! hehe Read on.
The overused shoes
When I went to Davao for Christmas vacation in 2001, I found what I think was the best shoes I've ever had. It was a blue and white slip-ons with a flower on its strap. Margay ang tatak niya. Ang tagal ko na naghanap ng blue na kikay slip-ons at doon ko lang sa Gaisano Davao nahanap iyun. And I bought the shoes for 500 lang! Feeling ko pa, suwerte ako dahil last pair na iyun. And it was my size!
Sobrang natuwa ako sa kikay kong sapatos. At napakalambot niya! I wore the shoes everyday because they would match anything... denim, slacks, capri pants, skirt, dress. Gamit ko siya in the office, at the mall, in church, even at the beach!
Dahil araw-araw ko siyang nagamit, at nasuot ko na siya sa kung saan, it was expected na wala pang isang taon ay sira na siya. Sabi ko, okay lang. May Margay naman sa Robinsons saka sa Landmark, siguro naman may ganoong style pa sila. Ngunit napuntahan ko na lahat ng display ng Margay pero wala akong nakitang katulad nang nabili ko sa Davao.
Nakadalawang uwi na ako sa Davao at pumupunta ako sa Gaisano, umaasang may makikita akong ganoon klaseng sapatos. Hindi na nga ako naghahangad ng eksaktong ganoon eh. Kahit na kamukha lang o kasing-lambot lang, okay na. Kaso wala.
Iyong kikay blue Margay na slip-ons ko -- na malambot at may naka-angat na bulaklak sa strap, na bagay sa kahit anong damit ko -- ay sira na ngayon. Hindi lang siya sira, nangingitim na sa dumi, at hindi na kayang i-glue ang punit na talampakan. Pero hindi ko pa siya maitapon-tapon.
Hindi ko alam kung bakit. Alam ko hindi ko na siya maisusuot uli, pero may reminder naman ako na once upon a time, I had a perfect pair of shoes. Hindi ko nga lang inalagaan.
Lesson learned:
Kapag nahanap mo na ang bagay o tao na sa tingin mo ay perfect na para sa iyo, ingatan at alagaan mo. Huwag mong abusuhin. Kapag nawala sila, baka wala ka nang mahahanap na kapalit. At habambuhay mo na lang iisipin na "sana, inalaagaan ko siya."
The "maganda siya pero masakit" shoes
May fini-fit ako noon na sapatos sa Celine. Okay lang ang presyo. Maganda ang material. Kikay ang hitsura. At kapag suot ko, nakaka-sexy ng paa. May isang problema nga lang... masakit sa paa.
Pero cutie kasi siya eh. Saka on sale. At sadyang matigas ang ulo ko. Kaya ayun, binili ko.
Sa umpisa, okay lang naman. Keri ko. Saka masakit naman talaga sa paa ang bagong sapatos. Pero habang lumilipas ang oras, lalong sumasakit. Hindi siya meant sa pangmatagalang suot. Habang suot ko siya, parang gusto kong umiyak sa tuwing humahakbang ako. Pagdating ko ng bahay, puro sugat at galos ang paa ko. At ilang linggo din akong may peklat sa paa dahil sa diyaskeng sapatos na iyun.
Kapag sa umpisa pa lang, alam mo na masakit na sa paa at hindi mo puwedeng suotin ng matagalan, huwag mo nang bilhin. Bakit mo pa itutuloy kung alam mong masasaktan ka lamang kapag sinuot mo?
Parang pakikipag-relasyon din iyan eh. May mga lalake na good on paper, bagay sa iyo, tipo mo nga eh. Ang kaso, panandalian lang siya. "Boylet" lang kasi unavailable siya. Bakit mo pa itutuloy kong alam mong eventually ay masasaktan ka lang? Sana, habang maaga pa, iwasan mo na.
Lesson learned:
Kung sa umpisa pa lang, alam mo na masasaktan ka lamang sa bandang huli, huwag mo nang ituloy. Baka mag-iwan pa iyan ng scar na hindi mo na maaaalis kailan man.
The shoes that got away
May nakita akong magandang sandals sa Landmark. Mura lang, less than 500 lang siguro. Kakaiba din siya kasi hindi siya iyong style na makikita mo sa babaeng katabi mo sa MRT. Black and white siya. Polka dots ang strap niya pero hindi cheap ang dating. Ang kikay nga eh. tapos, two inches iyong heels niya. Sinukat ko minsan, ang ganda sa paa!
Kaya lang, hindi ko siya binili. Kasi, kakaiba siya eh. Mahirap hanapan ng ka-match na damit at bag. Saka kakabili ko lang kasi ng isang sandals kaya sabi ko, next pay day ko na lang bibilhin ang polka dots na sapatos na yun.
Madalas akong dumaan sa Landmark at nakikita ko ang sapatos na gusto ko bilhin pero hindi ko mabili-bili. Ilang pay day na ang dumaan pero hindi ko pa rin siya kinukuha para iuwi. Hanggang sa dumating ang oras na kailangan ko ng isang kikay na sandals na may print. Naisip ko agad ang polka-dots na matagal ko na gusto bilihin. Pero pag-punta ko sa Landmark, wala na siya doon. Naubos na. Ang ending, napabili ako ng ibang printed na sapatos na hindi ko naman talaga gusto pero wala akong choice kasi kailangan ko na nga.
Lesson learned:
Kung magpapaligaya sa atin ang isang bagay, seize the day! Sa kaka-delay, baka mawala lang sa atin ito at mauuwi tayong nagse-settle sa hindi naman talaga natin gusto. Mas mahirap pagsisihan ang mga bagay na hindi mo ginawa. Wala na yatang mas masakit pa sa thought na abot-kamay mo na lang, pero pinalampas mo pa.
The chipping nail polish
Nagta-type ako sa keyboard nang mapansin ko na nagsisimula nang mag-peel yung nail polish sa kuko ko. Kaagad akong naglagay ng top coat. Nabasa ko kasi sa Cosmo na iyong top coat, nagpapatagal ng kulay ng nail polish. At nagpe-prevent na mag-chip iyong kuko.
Pero noong sumunod na araw, lalong lumala iyong pag-peel ng nail polish. Medyo nalungkot ako. Kasi, wala nang makakapigil pa sa pagkakasira ng kulay ng kuko ko.
Pero kung iisipin natin, ang nail polish, parang life lang yan. No matter how hard we try to make it last or stay longer, we couldn't stop the inevitable. Lahat ng bagay, nag-de- the end. Hindi mo na kayang pigilan ang nakatadhana. May mga relasyon na hindi nagtatagal. May mga pagmamahal na namamatay. Kahit na tambakan mo man ng top coat ang kuko mo, kahit anong ingat mo man, matatanggal at matatanggal pa rin ang nail polish. Kaya burahin mo na lang at ihanda ang mga kuko sa bagong nail polish na i-a-apply mo. Kailangan mo mag-move on. At magsimulang muli.
Pero dapat, bago ka mag-apply ng bagong nail polish, siguraduhin mo na wala ng trace ng lumang nail polish. Bago ka pumasok sa panibagong relasyon, dapat, completely over ka na doon sa dati. Para simula ka sa clean slate, di ba?
Lesson learned:
Huwag malungkot kung may isang bagay na natapos. Puwede ka pang magsimulang muli. At puwede kang sumubok ng mas magandang nail polish.
The perfect shoes
Kailangan ko bumili ng old rose na sapatos na babagay sa aking damit. A-attend kasi ako ng kasal ng kaibigan ko. Alam nating lahat kung gaano kahirap maghanap ng perfect na sapatos. Lalo na kung old rose ang kulay nito. Dalawang oras yata ako naglibot sa Glorietta para lang makahanap ng sapatos.
Hanggang nakakita ako sa Landmark. Hindi siya old rose kundi pink pero pagod na ako maghanap. At desperado na ako dahil malapit na silang mag-sarado. Kaya nagpasya ako na pagtiyagaan na lang kung ano iyong nandoon. Kahit hindi naman talaga iyon ang gusto kong bilhin. Puwede na iyan, naisip ko.
Noong hiningi ko ang size ko doon sa tindera, sinabi sa akin na hindi na sila nagtatanggap dahil sarado na sila.
Noong pauwi na ako, I realized that that experience was trying to tell me something. Maybe it wasn't meant to be. Maybe I shouldn't settle for anything less. Paano kung binili ko nga iyong pink na sapatos tapos may nakita akong old rose na sandals? Baka sinasabi sa akin ng tadhana na kailangan maging patient ako, at mag-hanap pa sa ibang mall para makita ang tamang sapatos.
Kinabukasan, nakahanap ako ng old rose na sandals sa Megamall. As in bagay doon sa damit ko. At nabili ko pa ng sale! Kung pinagtiyagaan ko iyong nasa Landmark, siguro hindi na ako naghanap sa ibang mall. At siguro, nagtitiis ako sa pink na sandals ganoong mayroon naman palang old rose.
Lesson learned:
Don't settle. Minsan, dahil sa pagod na tayong maghintay, o dahil sa desperado na tayo, pinagtitiyagaan na lang natin kung anong nandiyan. Parang wala na tayong ibang choice. Pero kung tutuusin, kung maghihintay lang tayo, at maging patient, darating din iyong para sa atin. At hindi lang sapatos ang tinutukoy ko. It could be the right guy or the right job or whatever.
The misplaced anklet
Noong binigyan ako ng kaibigan ko ng blue na anklet, sobrang na-excite ako kaya sinuot ko siya agad. Pero dahil lagi akong nakamaong, at hindi nakikita ang anklet ko, nag-decide ako na gamitin sya as bracelet. Maluwang sya, oo, pero keri na rin. Alam ko hindi iyon ang dapat nyang lugar, kaya nga siya anklet eh para sa ankle, di ba? Siguro, feeling ng anklet ko, misplaced sya... na hindi iyon ang dapat nyang kalagyan. Pero noong ginamit ko siya bilang bracelet, napansin siya ng mga tao. Ang dami nga nag-bigay ng compliment at sinabing ang ganda daw ng bracelet ko.
"Kaya lang, parang maluwang," sabi noong isa. Inamin ko na na anklet talaga iyon kaya maluwang.
Misplaced anklet nga siya. Pero at least nare-recognize naman siya. Kesa naman gamitin ko as anklet, walang makakapansin sa kanya.
Kinabukasan, ginamit ko siya uli. Noong tanghali, napansin ko na lang na wala na sa braso ko yung anklet.
"Nilayasan ka na ng anklet mo kasi hindi niya nakayanan na ginagawa mo siyang bracelet," sabi ng kaibigan ko.
Tinawanan ko lang siya. Pero napa-isip ako. Bakit ko ba kasi pinilit na gawing bracelet ang anklet? Parang pinipilit ko ang isang tao na umasta ng hindi naman natural sa kanya. Akala ko kasi, mas okay yun kasi nare-recognize siya, kahit na hindi naman talaga iyon ang purpose niya sa buhay.
Lesson learned:
Ang anklet ay para sa ankle, hindi sa wrist. Hindi mo puwedeng idikta sa ibang tao kung ano ang dapat nilang gawin, at kung saan sila pupuwesto. Kahit na sabihin mo na para sa ikabubuti nila ang ginagawa mo, kung hindi naman sila masaya, bale wala rin. Baka mawala lang sila sa iyo.
Sabi nila, ang mundo daw ay isang napakalaking classroom kung saan ka hinahainan ng sari-saring leksyon tungkol sa buhay. Ano kaya ang puwedeng matututunan sa walang kulay na lipstick? O sa anti-dandruff na shampoo? O sa plastic eyelash curler? O sa pekeng Prada wallet na binebenta sa bangketa? Ah, ewan... makapag-lagay na nga lang ng bagong nail polish.
~~anonymous~~
No comments:
Post a Comment